Δεν πειράζει Ελληνάκο… «Μένεις Ευρώπη…»

Αγαπημένη Δευτέρα... Ξυπνάς και πάλι όλα στη θεσούλα τους… Ζωούλα… Δουλίτσα… Σπιτάκι…

...Το σπίτι κρύο, τα καύσιμα πανάκριβα, δουλειά δυο ώρες την ημέρα, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη....

Φοράς ανάποδα το τρύπιο σώβρακο, το μπαλωμένο σου παντελόνι, το περσυνό πουκάμισο, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη.

Κατεβαίνεις τις σκάλες, απλήρωτα τα κοινόχρηστα, κομμένο το ρεύμα, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Σκέφτεσαι για μια στιγμή το πατρικό σου...

 που στο πήρε ο Ενφιας και τους παππούδες γονείς σου που τη βγάζουν ζόρικα στο χωριό, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη…

...Θα μπεις στον κουβά σου, θα πας για καύσιμα, θα βάλεις ένα δεκάρικο για να σου βγάλει την απόσταση μέχρι τη δουλειά… αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Βλέπεις τα κάγκελα πάλι μπροστά στον Άγνωστο… φυλακισμένος μοιάζει, η Βουλή των Ελληνάκων φρούριο… Αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Τα ματ γύρω με τα ψεκαστικά για την διαφύλαξιν της κανονικότητος, πάνοπλοι φρουροί της Δημοκρατίας σου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

…Λίγο πιο πέρα μία (πρώην) διαδήλωση, ανοιγμένα κεφάλια, παππούδια πεσμένα, κοπέλες με τη νιότη τους και τα όνειρα πεσμένα με το αίμα τους στην άσφαλτο, αλλά δεν πειράζει… Μένεις Ευρώπη.

…Βλέπεις να περνάει το κόκκινο η τρισ-θωρακισμένη μπέμπα του Μπένι, αυτή που το σέρβις της μόνο κάνει όσο όλη σου η ζωή, ζηλεύεις, κοιτάς την τσέπη σου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη..

…Δουλειά δωδεκάωρη, μισά ένσημα, 420 μαύρα τα λοιπά στο χέρι, το μαγαζί πάει κατά διαόλου, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

 ...Επιστρέφοντας θα δεις το κηδειόχαρτο του γείτονά σου, που σάλταρε απ’ τον τρίτο, θα ρίξεις ένα βλέμμα στον άστεγο, μισό μέσα στον κάδο, δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

 …Κάνεις σκάιπ με τον αδελφό σου που έχει τώρα τρία χρόνια στην Γερμανία, οδηγός σε κάβα τούρκου, μαθαίνεις για τα βρισίδια της Μπιλντ που σε λένε τεμπελχανά κι άχρηστο, αλλά δεν πειράζει, μένεις Ευρώπη.

. ...Κι αφού ενημερωθείς κι αναλογιστείς πως έκανες το χρέος σου ως ανθρωπάκος κι ελληνάκος, θα χαϊδέψεις το βιβλιάριο καταθέσεων με το διψήφιο ποσό πριν το βάλεις κάτω απ’ το μαξιλάρι… Aλλά δεν πειράζει, μένεις Eυρώπη.

Αυτά διαλέγεις Eλληνάκο… Aνθρωπάκο.
Όλα υποκοριστικά… ζωούλα, δουλίτσα, σπιτάκι, παιδάκια.
Όλα υποκοριστικά, μη τυχόν και τα δουν και του τα πάρουν.

ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ λοιπόν. Αλλά μη λες πως δεν σ’ αρέσει στα τέσσερα κι επαναληπτικώς εις αεί.

Κι όταν γεράσεις και τα παιδιά σου σε ρωτήσουν, τι σημαντικό έκανες στη ζωή σου, απάντα με παρρησία:
«Ε… ναι…έζησα τη ζωούλα μου ησύχως κι επιτυχώς»